“Για την κεραμική της Ξένιας Αραπάκη l”

Ιστορικά, η κεραμική ήταν πάντα μια μορφοποιητική διαδικασία με στόχο τη κατασκευή χρηστικών αντικειμένων της καθημερινής ζωής. Σύμφωνα με τις τυπικές ταξινομήσεις ανήκει στις εφαρμοσμένες τέχνες. Σήμερα όμως, μεταξύ των άλλων ανακατατάξεων στην τέχνη, τα όρια ανάμεσα στις «καλές» και στις «εφαρμοσμένες» τέχνες έχουν διαρραγεί. Υπηρετώντας την κεραμική τέχνη η Ξένια Αραπάκη στις γλυπτικές της φόρμες άλλοτε κλειστές και άλλοτε ανοικτές αναλύει  και ερευνά τα σχήματα της φύσης ενώ στα γλυπτοκεραμικά αντλεί την έμπνευση της από ανθρώπινες αφαιρετικές φιγούρες.  Η αίσθηση της φόρμας και του χρώματος που έχει ως εικαστικός καλλιτέχνης αποτυπώνονται στα κεραμικά της, που διακρίνονται για την ποικιλία και τη πρωτοτυπία τους, χωρίς να χάνουν παράλληλα την χρηστικότητα τους.

Οι κεραμικές φόρμες είναι χειροποίητες. Το χέρι της εικαστικού και κεραμίστριας διαβάζει την υφή, το βάθος, την πυκνότητα και τη θερμοκρασία της ύλης. Έτσι τα χέρια γίνονται τα μάτια του καλλιτέχνη ή, όπως σημειώνει ο Χάιντεγκερ,  είναι παράλληλα και όργανα για τη σκέψη: «Κάθε κίνηση του χεριού σε κάθε έργο του επιτελείται μέσω του στοιχείου της σκέψης, κάθε χειρονομία γίνεται σε σχέση με αυτό το στοιχείο». Τα κεραμικά της Ξένιας Αραπάκη εμπεριέχουν την  αφοσίωση στην αφαίρεση παράλληλα με μια υπόσχεση λειτουργίας και σκοπού. Η αλληλεξάρτηση μεταξύ μορφής και λειτουργίας αποτελεί εξάλλου τη βάση της ιδεολογίας του μοντέρνου.

Δρ. Βίκυ Κερτεμελίδου

Αρχιτέκτων Μουσειολόγος

Επίκουρη καθηγήτρια

Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος